طرح نواب
ایده طراحی بزرگراه نواب به عنوان شریان اصلی که از سمت شمال بزرگراه چمران را به جنوب تهران متصل می‌کند از سال ۱۳۴۴ مطرح شده بود. شهرداری تهران در سال ۱۳۶۹ پس از تأیید کمیسیون ماده شورای عالی معماری و شهرسازی ایران طراحی و اجرای این بزرگراه را در دستور کار خود قرار داد.
یکی از عظیم‌ترین پروژه‌های توسعه در شهر تهران «طرح نواب» بود که از سال 1369 آغاز شد و اجرای آن نزدیک به ده سال به درازا کشید، به قول غلامحسین کرباسچی شهردار وقت تهران «آن موقع که پروژه نواب ساخته می‌شد هر کسی از هواپیما از بالا به پایین نگاه می‌کرد، یک کارگاه عظیم آهن‌آلات می‌دید که عظمت فوق‌العاده ای داشت، در مجموع حدود دو میلیون مترمربع ساختمان‌سازی شده بود با 10-12 هزار واحد مسکونی و بخشی هم ساختمان‌های خدماتی». طرح نواب در واقع در ابتدا طرح ساختن بزرگراه بود و نه طرح بهسازی یا نوسازی، تملک و تخریب بخش عمده‌ای از محله نواب شهر تهران در اوایل دهه 1370، نه با هدف اجرای طرح نوسازی بافت فرسوده بلکه به منظور اجرای طرح احداث بزرگراه شمالی- جنوبی نواب صورت گرفت.
اهداف این طرح موارد زیر اعلام شده بود:
برقراری ارتباط سریع شمال و جنوب شهر
تخریب محلات و بافت‌های کهنه و فرسوده نواب
پیاده کردن ضوابط و استانداردهای شهرسازی
اعمال ضوابط و رهنمودهای ترافیکی به منظور جلوگیری از تقاطع‌های نامعقول
ایمن سازی مسیر از طریق ایجاد فضای سبز در حرایم بزرگراه
تعیین کاربری‌های مناسب برای اراضی مناسب حاشیه مسیر
طرح نواب که نوسازی بافت‌های اطراف این بزرگراه همزمان با ساخت آن بود بدلیل برخی مشکلات مانند نادیده گرفتن نیازهای اجتماعی و خدماتی در زمان انجام تغییرات در آن، کاهش ده درصدی عرض این بزرگراه و برخی موارد دیگر نتوانست به تمام اهداف خود برسد و سبب شد تا کارشناسان از این بزرگراه به عنوان یک کانال آلوده کننده بسیار بزرگ و سرباز یاد کنند. اجرای این طرح علی‌رغم موفقیتی که در کاهش مشکل ترافیک داشت ولی به لحاظ شهری تبعات بسیار زیادی برای بافت پیرامون ایجاد کرد که انفصال در بافت مسکونی مانند محله بریانک که از محلات قدیمی و هویت‌دار شهری‌است یکی از تبعات منفی این پروژه است.
دسته بندی : تهران
برچسب‌ها: طرح نواب, شهرداری تهران, تهران, نوسازی